Glossen
Uf d Zittig isch Verlaß
Von Markus Manfred Jung
Wie alli wohlzivilisirte Mensche, so hän au mir e Ziittig, well mer doch wüsse wott, was d Welt un was unser Stedtli so umtriibt. Un well mer sich halt uf si Ziittig cha verlo. Wie zum Biischpil am letschte Mäntig: Do lisisch bim z Morgenäh, aß de Metzgermeischter Hans-Peter Engel am Samschtig uf siim Velo aagfahre worden isch un jetz im Chrankehuus liit. Je nu.
Jetz chennsch du aber zuefällig de Metzgermeischter Hans-Peter Engel, well er emool mit diinre Großcusiinen e Wiili uf Busaschi gangen isch. Du weisch aber au, aß er mit Vorname nit Hans-Peter heißt, sondern Fridolin un nit Metzgermeischter isch, aber Briefträger. Si Vatter wäger, seller isch Metzger gsi, luegt aber d Radiisli lang scho vo unten aa. Un si Brueder, wo ganz richtig Hans-Peter heißt, hät erschtens ke Velo un isch zweitens Holz- fäller im Bayrische Wald. Je nu.
De Briefträger Fridolin Engel aber isch nit aagfahre worde. Er hät ganz eifach mit siim Velo e Teligrafeschtange mieße mitnäh, unfreiwillig, denk i, well er nämli e Sürmel im Gsicht gha hät. Un sell isch friehj am Sunntigzmorge gsi. Des weisch du also, des eindi mool, ganz zuefällig. Aber die andre hunderttausigmool, wos nit weisch, well de numme zwee Großcusine häsch, un di ander scho viil z alt für d Busaschi isch, do verlosch di halt uf d Ziittig. Jo wägerli, uf d Ziittig isch halt Verlaß. Je nu.